Een casusbeschrijving
Als ik M. kom halen, zie ik het meteen. Ze zit wiegend op de schommel, met een starende blik en de schouders hoog opgetrokken. Ze is blij om mij te zien en pakt direct de verwijzerkaart aan. In de gymzaal kijkt ze rond, loopt naar haar planbord en hangt de picto van het schommelen op de juiste plek. Haar favoriete onderdeel van de fysio.
Maar vandaag lukt het haar niet. Ze gaat zitten, staat meteen weer op en loopt weg. Bij de puzzel gebeurt hetzelfde: ze kijkt, probeert te starten, maar het lukt gewoon niet. Ik moedig haar zacht aan, geef wat begrenzing, maar het helpt niet.
Dit is voor mij het moment om te besluiten: de therapiedoelen laat ik los, vandaag zet ik in op reguleren.
Ik zeg: “Ik zie dat het niet lukt vandaag, kom, we gaan heel wat anders doen.” Ik zet rustgevende muziek op en nodig haar uit om bij mij te komen zitten. Dat wil ze. Ze vleit zich tegen me aan, haar ademhaling verdiept en langzaam zakken haar schouders. Minutenlang zitten we zo. Ze is letterlijk aan het bijtanken.
Na een tijdje maak ik ruimte om onze armen te laten ‘dansen’ op de muziek. Er verschijnt een glimlach. Ik pak haar armen en laat haar zo meebewegen. Ze geniet, en ik mag niet meer stoppen. Tot de batterij van de muziekbox leeg dreigt te raken. Een mooi moment om te testen of ze weer verder kan.
“Wil je fietsen?” vraag ik.
Ze staat op, loopt naar de fiets – en ja, ze kan weer!
Wat ik hier zelf van leerde
Eerlijk gezegd kan ik dit pas zo sinds ik me verder heb verdiept in hechting, trauma en de polyvagaal theorie. Vroeger probeerde ik door te zetten: begrenzen, streng zijn, of deals sluiten. En als dat niet werkte, bracht ik het kind terug met de gedachte: volgende keer beter.
Maar door die aanpak bleef er altijd druk op staan. Druk verhoogt stress, en met oplopend arousal wordt leren juist moeilijker. Wat ik nu weet: co-regulatie gaat altijd vóór prestatie. Pas als spanning daalt, ontstaat er weer ruimte om verder te leren. En als dat betekent dat ik mijn doelen even moet loslaten, dan is dat maar zo.
👉 Herken jij dit ook in jouw werk met cliënten?
Dat moment waarop je beseft: nu moet ik mijn doelen loslaten om echt aan te sluiten?
Ik ben benieuwd hoe jij dit herkent en welke keuzes jij dan maakt.
